Voederplank

Elke winterdag opnieuw gaat er veel van onze tijd naar de bezoekers op het voederplankje. Het is dicht bij de keukendeur gemonteerd, we voeren vetbollen en zonnebloempitten, al dan niet vermengd met andere zaden, broodkorstjes en zo meer. 

Distelvink of putter

boomklever

Keep

grote bonte specht

Gaandeweg de tijd hebben we een bonte parade van vogels voorbij zien komen: roodborst, koolmees en pimpelmees natuurlijk, huismus, vink, groenling, maar ook de sijs, de keep en de grote bonte specht, om er maar enkele te noemen. Een niet alledaagse bezoeker is de merel; die scharrelt zijn kostje eigenlijk veel liever op de grond, want wormen voeren we niet. En de appelvinken, die je verderop aan het werk kunt zien in een filmpje. We vermoeden dat zij op doortocht zijn, als ze even bij ons aanleggen.
Het is een dagelijks plezier, ook als de bezoekers heel 'gewone' vogels zijn en soms zitten we aan tafel met een verrekijker om nog beter te kunnen observeren wat daar allemaal op dat plankje gebeurt.

Sinds kort hebben ook zij
het voederplankje ontdekt!

De beestjes eten, vechten, verdedigen het plankje alsof hun leven ervan afhangt. Wat misschien ook wel het geval is. De mussen zijn volgens mij de meest sociale van allemaal. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, lijken ze te denken. Hoewel ze ook onenigheid hebben, er is nooit een verliezer die moet vertrekken. Soms zitten ze met zes of zeven op de plank en ook andere soorten zijn welkom. Ze blijven dikwijls even zitten, eten wat en vertrekken weer. Om daarna weer terug te komen. Zoals ik het nu schrijf, lijkt het alsof ik alle individuen van elkaar kan onderscheiden. Dat is niet het geval, maar ik ga er van uit dat de meeste hier rondom het huis leven en de voederplank kennen als fourageerplek. De koolmezen en ook de pimpelmezen komen aan, kijken eerst nog even rond of het veilig is, pikken gauw een pitje en zijn weer weg. In twee seconden is het gebeurd. De meest a-sociale bezoekers zijn de opvallende appelvink en de boomklever, waarvan laatstgenoemde de meest regelmatige bezoeker is. Zodra de boomklever aankomt, jaagt hij alle aanwezige vogels weg en begint zich dan tegoed te doen. Andere vogels kennen dat en wachten geduldig op een takje of er iets voor hen overblijft. Een enkeling waagt de stap en probeert toch naast de boomklever een graantje mee te pikken. En gelukkig, soms ook met succes. Dikwijls gaat het dan om een mus. De uitdrukking: 'zo brutaal als de mussen' is niet voor niets ontstaan. 

De vogels eten natuurlijk ook nog 'in de natuur'. Ze moeten wel, want als het rantsoen van pakweg 4 handjes pitten op is, moeten ze het verder zelf maar uitzoeken. 



Het advies van elke vogelbeschermings-organisatie en vogelkenner is om in het voorjaar, als de jongen uit het ei komen, te stoppen met voeren. Dat doen we ook wel, maar zolang we nog voer voor de beestjes hebben: dan maken we het op. Nou ja, zij maken het op. Maar hun instinct verlaat hen niet: de meeste laten het in de tijd dat de jongen uit het ei komen volledig afweten. Het voederplankbezoek daalt rigoureus in de lentemaanden. Ze weten instinctief dat ze beter kleine zaden, of wormen, vliegjes, vlinders en rupsen kunnen voeren dan die grote zonnepitten. Later in het seizoen komen ze weer terug met hun jongen en dan zien we de jongen op de plank bij hun ouders bedelen om gevoerd te worden. 

Blog-perikelen

Kort geleden geleden belde mijn vriendin. "Ik wil een blog maken, maar ik weet niet hoe... Kun je me helpen?" vroeg ze. "Ja natuurlijk! Ik weet ook niet hoe het moet, maar ik hoor altijd dat het niet zo moeilijk is. Dat zullen we toch wel voor elkaar krijgen?"
Het was het begin van een onbekend avontuur voor ons beiden en dus met wel wat uitdaging. Na wat uitzoekwerk vooraf, zoals 'waar-wat-hoe-hoeveel?' begonnen we afgelopen week, op haar computer, binnen haar Google-account. Het ging inderdaad gemakkelijk, zo'n blog maken. Je neemt van elk voorstel de standaardinstelling, klikt een paar keer en: klaar! In een vloek en een zucht was het gepiept en haar blog was er.

Maar toen begon het eigenlijk pas: je wilt toch immers wel, dat "een" blog "mijn" blog wordt. Dus ga je naar een mooiere achtergrond zoeken. Bij een achtergrondfoto hoort een kleurschema, dat je weer níet mooi vindt. Lastig. Want kies je een kleur, dan moet je vervolgens klikken naar de voorbeeldweergave van je blog om het effect te kunnen beoordelen. Een heleboel heen en weer geklik voor het naar je zin is. Een lettertype kiezen: voor je posts (berichten), voor de kop, de omschrijving, de links. Een mooie foto in de achtergrond van de kop. Kleurenschema's bij allerlei instellingen, lettergroottes worden weergegeven in pixels. In pixels? Weet jij hoe groot een letter van 12 pixels is? Oef! Ik citeer Wikipedia:

"Pixels hebben geen vastgestelde fysieke grootte. Een beeldscherm met een grote oppervlakte kan evenveel pixels hebben als een scherm met een veel kleinere oppervlakte".

Lettergroottes worden meestal in punten uitgedrukt: "een 12-punts letter", pixelgrootte is de kleinste beeldgrootte en je gebruikt de term voor afmetingen van beeldschermen en voor digitale foto's en andere digitale documenten. Zoals deze blog: 1140 pixels breed.
Ergens moet je een randkleur kiezen. Ja ja, een randkleur. Welke rand, waar zit die rand? Je verandert verscheidene keren de kleur, maar je ziet geen enkel effect. Laat maar zitten, die randkleur!
Na een heleboel getob heb je dan toch iets persoonlijks op je scherm tot je constateert dat er achter die prachtige blauwe achtergrondlucht aan weerszijden op het scherm een extra achtergrond is, weergegeven als een rand in mosterdgeel. Waar komt die vandaan? Is dat dan de eerder gezochte rand voor de randkleur? Na opnieuw een heleboel heen en weer geschakel blijkt elke ingreep in 'randkleur' geen effect te hebben. 

Geloof het maar niet, al die verhalen van "... en in enkele minuten heb je je blog online!". Nee hoor, absoluut niet waar! Alles is op te lossen, maar niet binnen vijf minuten. Tenminste: als je iets ànders dan een standaardpagina met standaardindeling, standaardletters en standaardkleuren wilt hebben. Gebruikersonvriendelijkheid troef. Een persoonlijke toets geven, tja, dat maakt het allemaal veel ingewikkelder. Mijn vriendins blog is er, maar nog niet zoals we het voor ogen hadden. 
Er valt nog heel wat te verbeteren en aan te passen. Maar hoe? 
De enige manier om het uit te vinden is om op mijn eigen computer een proefblog op te zetten, en dan experimenteren, wissen, opnieuw proberen, fora raadplegen als de help-pagina geen uitsluitsel geeft voor het probleem. Beetje bij beetje, stapje voor stapje kom je uiteindelijk dicht bij het gewenste resultaat. 

Een blog maken lijkt erg op werken in de werkplaats: schaven, schuren, schroeven, slijpen, timmeren, losmaken, weggooien en opnieuw beginnen. Kijk eens naar de foto van het slakje bovenin. Je ziet dat die bijna even breed wordt weergegeven als de hoofdpagina zelf. Maar voor het zover was... De foto stak aan de rechterkant flink uit. Als zo'n foto niet past wordt hij meestal automatisch passend gemaakt door het programma. Maar niet door Blogger. Waarom de foto dan niet aan weerszijden uitsteekt? Waarom wel rechts?? Geen flauw idee, het valt niet te achterhalen via de Helppagina of een forum. Na veel gepuzzel kon ik het probleem oplossen: ik moest de foto-breedte in pixels aanpassen. Voor de gemiddelde gebruiker een schier onmogelijke zaak. Pas twee dagen later ontdekte ik dat Blogger er toch een mogelijkheid voor heeft; zie je die aanvankelijk over het hoofd dan komt die boodschap naderhand niet meer terug. 
De druiven op de mooie achtergrondfoto worden aan het zicht onttrokken. Helaas, dan moet je je blog maar weer een flink stuk versmallen. Trouwens: wil je in die achtergrond een eigen foto? Ik heb nog steeds niet kunnen achterhalen hoe je dàt voor elkaar kunt krijgen.

De profielfoto: hij moet vierkant zijn voor een correcte weergave. Maar dat lees je nergens. Is dat niet zo, dan wordt je foto weergegeven met lachspiegel-effect.  Hier weer wel een automatische aanpassing! Maar een ongewenste!

Als je een blog maakt, moet je ook ergens over schrijven. Wel, ontstaan als proefblog, ziehier voor het eerst sinds december 2015: LOTgevallen. 

Trouwens, gisteren kreeg ik een mailtje van mijn vriendin. "Ik heb nog eens opnieuw naar die ene standaardpagina gekeken. Eigenlijk vind ik die ook wel heel mooi..."