Aan huis gekluisterd
Afgelopen maandagavond was het zo ver: alles op slot hier in Frankrijk door het Covid-19 virus. Landgrenzen gesloten, slechts open voor enkele uitzonderingen. Bezoek aan familie of vrienden is niet meer toegestaan. Afgelopen met de verjaardagsfeestjes, de apéro bij de buren of het etentje met vrienden. Bruiloften worden uitgesteld want de gasten mogen zich niet verplaatsen, begrafenissen vinden in stilte plaats. Vanzelf ook alle concert-, theater- of bioscoopbezoek: nu niet, alles vervalt of wordt uitgesteld tot nader te bepalen datum.Scholen zijn dicht, kinderen en onderwijzend personeel blijven thuis.
Vrijwel alle winkels zijn gesloten, evenals de cafés en de restaurants. De geopende winkels zijn die voor essentiële levensbehoeften, zoals kruideniers en supermarkten. Banken en benzinestations hebben ook een ontheffing. De apotheek blijft open en de krantenwinkel voor de noodzakelijke informatie, voor wie geen radio of tv heeft. Een gelukkige meevaller voor de verstokte rokers onder ons: de krantenverkopers zijn ook tabaksdealers...
Je mag het huis verlaten voor enkele tamelijk nauwkeurig omschreven gevallen: om levensmiddelen te gaan kopen, om medische redenen (dokter, apotheek). Je mag alleen naar je werk als telewerken onmogelijk is. Je dient dan een werkgeversverklaring te tonen. Natuurlijk is werk toegestaan voor hen voor wie het werk bestaat uit 'zich verplaatsen', zoals vrachtwagen- en bestelwagenchauffeurs. Hoewel er ook bijna geen pakketten meer worden bezorgd.
Verder zijn nog toegestaan de verplaatsingen voor absoluut noodzakelijke familiebezoeken, met name kinderopvang, of bezoek aan hulpbehoevende en kwetsbare personen. Tenslotte mag je ook even je huis verlaten om een kleine wandeling of voor je hardloop-oefening (wel dicht bij huis blijven!) of om de hond uit te laten. Voor alle voornoemde redenen heb je een papieren verklaring bij je, vooraf ingevuld en gedateerd, voorzien van je handtekening.
Ben je onderweg om een andere reden of of heb je je verklaring niet (ingevuld) bij je, dan riskeer je een boete die kan oplopen tot €135,-. Nu zal de controle hier op het platteland misschien nog wel meevallen, maar in de grote steden zoals Parijs, Marseille of Lyon wordt er streng gecontroleerd. Tot en met gisteren waren er 4 besmettingen in de Lot. Vanmiddag gaat Piet voor het eerst de deur uit, mét verklaring, om bij de Drive-supermarkt de via internet bestelde boodschappen op te halen. Het geplande bezoek aan de cardioloog voor controle is uitgesteld na telefonisch overleg/consult.
Gelukkig mag de verpleegster, die mijn operatiewond komt verzorgen, zich verplaatsen. Ik hoor nu immers even bij de 'kwetsbare personen'.
Geen bezoek meer aan je familie of kennissen in het verpleeghuis, noch in het ziekenhuis. Ik was er op tijd in en ook weer op tijd uit!
We ontvangen humoristische filmpjes en foto's: ze relativeren en humor maakt zelfs het grootste drama draaglijker, dat is bekend.
Ook kwam er een lyrische gedicht voorbij over de voortgang van de natuur, de lente die zich onmiskenbaar manifesteert en over het virus dat door zijn onverbiddelijkheid mensen weer bij elkaar brengt. En wederom menselijk respect voor de natuur zou bewerkstelligen. Mooi. Maar in mijn beleving ook wishful thinking: de natuur trekt zich nergens wat van aan. De mens evenmin. Prachtig, de natuur met alle mooie bloemetjes en plantjes, kwetterende vogels, kleine romantische beekjes en alles waar we zo van genieten. Maar dat lelijke virus? Dat is toch ook natuur? En de mens? Ook natuur. Misschien dat hij zich aanpast voor een korte periode, maar zou die zorgzaamheid voor de buren, voor de zwakkere er over 20 jaar nog zijn? Ik betwijfel het, hoewel ik in wezen een heel optimistisch mens ben en blijf.
Aan huis gekluisterd dus. Gelukkig hebben we een boekenkast vol boeken, manlief werkt in zijn atelier en schildert. Ik heb De Pest van Albert Camus uit de kast gehaald. Camus laat zijn verhaal zich afspelen in 1940/41. De Algerijnse stad Oran, toen nog onder Frans gezag, wordt getroffen door de pest en wordt volledig afgesloten van de buitenwereld. Niemand mag meer in of uit. Camus beschrijft bizarre taferelen over hoe dat de individuele mens treft en hoe die reageert.
Wij hebben nu nog groot geluk dat we kunnen telefoneren, mailen, whatsappen, sms-sen of mms-sen en een foto kunnen toevoegen. En elkaar via de videotelefoon kunnen zien en horen. Dat bestond in Camus' tijd niet.
In Camus' verhaal staat Oran voor de 'grote wereld' en de pest voor het nazisme, maar de beschrijvingen zijn wonderwel vergelijkbaar met wat er met de mensen gebeurt als er een agressief coronavirus rondwaart. Van harte aanbevolen.
Intussen blijven wij hier op onze heuvel wel voorzichtig, maar we laten ons niet overrompelen door angst. Hopelijk doen jullie dat ook niet.
Blijf gezond!
